Infinitief
Dit artikel is gesjreve (of begós) in 't Mestreechs. Laes hie wie v'r mit de versjillende saorte Limburgs ómgaon.
D'n infinitief is 'ne vörm vaan 't verb wat neet wie de persoensvörm nao persoen en getal vervoog weurt en meistens achteraon in de zin steit. In 't Limburgs weurt d'n infinitief gevörmp door achter de stam vaan regelmaotege verbe d'n oetgaank -e te zètte, woebie soms ouch fonologische veranderinge wie 't stumhöbbend weure vaan d'n indkonsonant (in tegestèlling tot Auslautverhärtung) of verdobbeling vaan d'n indkonsonant optrejje:
- sjriev-e (stam: sjrief) , kinn-e (stam: kin), zègk-e (stam: zègk)
De vörm vaan d'n infinitief zuut in väöl taole zjus oet wie de persoensvörm vaan 't miervoud, meh neet bij de Duitse infinitief sein, "zien" (vs. Wir sind, Ihr seid). Sommige taole wie 't Bölgaars, Roemeens en Iers höbbe gaar geinen infinitief.